Stare Państwo obejmuje okres panowania III i IV dynastii i datowany jest na lata 2675-2170 p.n.e.. Naczelną postacią tego okresu był Dżeser, drugi władca III dynastii, który doprowadził do potęgi kraju. Wprowadził system struktury władzy urzędniczej oparty o władzę centralną, zaś Imhotep - wybitny lekarz i inżynier zbudował dla faraona pierwszy grobowiec wraz z piramidą w Sakkarze. Dżeser podbijał tereny Dolnej Nubii i półwyspu Synaj. Potęga Starego Państwa rozkwitła za czasów panowania IV dynastii i jej założyciela - Snofru. Wówczas poprzez skuteczne podboje okolicznych krain - Dolnej Nubii, półwyspu Synaj, Libii, Egipt stał się wielkim mocarstwem. Dysponował doskonałą flotą, która umożliwiła zwycięstwo. Faraonowie IV dynastii zostali zapamiętani jako wielcy budowniczy. Pozostawili po sobie m.in. triadę piramid w Gizie o ostrosłupowym kształcie z Wielkim Sfinksem, w tym najwcześniejszą i największą piramidę faraona Cheopsa. Dynamicznie rozwijały się handel i rzemiosło. Władza wciąż sprawowana była centralnie poprzez urzędników.  Jednak nadwyrężone fundusze państwa, które zostały przeznaczone na wielkie budowle oraz rosnąca rola kapłanów boga Re (Ra) w Heliopolis sprawiły, że autorytet faraonów stracił na znaczeniu. Urzędnicy lokalni, zwani nomarchami, przejmowali stopniowo wpływy na swoim terenie, co zaowocowało zdecentralizowaniem władzy królewskiej i rozłamu Egiptu na dzielnice. Okres załamania się świetności państwa nastąpił pod koniec VI dynastii. Nazywany jest Pierwszym Okresem Przejściowym i przypada na lata około 2181-2133 p.n.e.